του κ. Προκοπίου Μαγιάτη,
Αναπληρωτού Καθηγητού του Τομέα Φαρμακογνωσίας
και Χημείας Φυσικών Προϊόντων
του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Η αλήθεια είναι ότι αλλιώς το είχα φανταστεί αυτό το ταξίδι αλλά με κανένα τρόπο δεν περίμενα ότι ακόμα και μετά το θάνατό σου, αγαπημένε μας γέροντα, θα κανόνιζες να γυρίζαμε μαζί από το Μαϊάμι.
Βρίσκομαι στην αίθουσα αναμονής στο αεροδρόμιο του Μαϊάμι και θυμήθηκα εκείνο το βιβλίο που μου είχε κάποτε χαρίσει ο αγαπητός μακαριστός γέροντας Μωυσής ο αγιορείτης που τόσο σε αγαπούσε. Χωρίς να του έχω πει τίποτα για τα σχέδια μου, πριν πολλά χρόνια, μου χάρισε ειδικά σε εμένα εκείνο το βιβλίο με τίτλο «Η επιστροφή από την Αμερική». Έκτοτε η φράση επιστροφή από την Αμερική με συνόδεψε σε πάμπολλα ταξίδια ακόμα και σε εκείνο που παραλίγο να ήταν εκείνο της μόνιμης μετακόμισης στην Αμερική. Όμως ο Θεός είχε άλλα σχέδια.
Έτσι λοιπόν και ετούτη τη φορά αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει. Ήδη πριν το Πάσχα είχαμε βγάλει τα εισιτήρια για ένα επιστημονικό ταξίδι στις ΗΠΑ με επιστροφή 10 Ιουλίου όταν μάθαμε ότι έπρεπε να μεταβείτε εσπευσμένα στο Μαϊάμι με την ελπίδα της θεραπείας. Αμέσως βγάλαμε και ένα επιπλέον εισιτήριο για τις 9 Ιουλίου για το Μαϊάμι ώστε να σας επισκεφθούμε μετά την εγχείρηση. Μόλις είχαμε τελειώσει την ομιλία στο Γέιλ στις 25 Ιουνίου όταν μας ήρθαν τα θλιβερά νέα για τα αποτελέσματα της επέμβασης. Και έτσι λοιπόν μείναμε με το εισιτήριο για το Μαϊάμι στο χέρι. Η θλίψη ακόμα μεγαλύτερη καθώς θα ήταν αδύνατο να επιστρέψουμε και να προλάβουμε την αποχαιρετιστήρια εξόδιο ακολουθία. Τόσα χρόνια πνευματικής σχέσης και αγάπης και να μην είμαστε παρόντες ούτε σε αυτό το γεγονός;
Όμως τα πράγματα ήλθαν πολύ διαφορετικά. Μας περίμενες μέχρι τις 10 Ιουλίου και κανόνισες μέχρι και αυτό. Να φύγουμε μαζί την ίδια μέρα από το ίδιο αεροδρόμιο για την επιστροφή από την Αμερική. Πόσο θα ‘θελα να γυρίζαμε στην ίδια πτήση χαρούμενοι όπως το είχαμε φανταστεί. Όμως ο Θεός σε ήθελε κοντά του πιο πολύ από εμάς.
Εκείνη την ώρα της εγχείρησης και πριν ακόμα ανοίξω στο κινητό μου το ίντερνετ ένιωσα ότι κάτι δεν πήγε καλά αλλά δεν θέλησα να το πιστέψω. Αμέσως μετά όμως την ίδια νύκτα είδα ολοζώντανη μια εικόνα που δεν μπορώ να την ξεχάσω. Ο αγαπημένος μας πατέρας Ιγνάτιος όπως τον γνωρίσαμε μικρά παιδιά στην όμορφη Σαλαμίνα λουσμένος από φως και ροδοπέταλα σαν εκείνα που πέφτουν από ψηλά την ώρα του επιταφίου. Τότε κατάλαβα ότι θα ήταν άδικο να ζήσεις και άλλο ακόμα σε αυτό τον κόσμο που τόσο σε πίκρανε και να στερηθείς για λίγα ακόμα χρόνια εκείνη τη μεγάλη χαρά που όλοι προσδοκούμε.
Μου έμεινε μια θλίψη ότι δεν πρόλαβα να σε δω στο Μαϊάμι αλλά τι μεγαλύτερο σημάδι αγάπης από το να γυρίσουμε μαζί την ίδια μέρα στην αγαπημένη μας Ελλάδα.
Τώρα πια δεν βρίσκεσαι σε αυτόν τον κόσμο και έτσι μπορώ να το μοιραστώ με όλους. Ήταν πριν πολλά χρόνια η πρώτη σου επίσκεψη ως Δεσπότης στο Βατοπαίδι και εμείς στη συνοδεία του τιμώμενου προσώπου. Στο μέσο λοιπόν της υποδοχής και ενώ ήμασταν μέσα στο καθολικό ένιωσα ότι βρέθηκα σε ένα πανέμορφο τόπο. Ρώτησα τι ήταν αυτό το μέρος και μια φωνή μου απάντησε «Εν κόλποις Αβραάμ». Λούστηκα στα δάκρυα αλλά ακόμα περισσότερο όταν η ίδια φωνή μου είπε «Όχι για σένα αλλά χάρη στις ευχές του γέροντός σου». Αυτή η σκηνή σημάδεψε όλη μου τη ζωή αλλά ήταν αδύνατο να το πω όσο ήσουν ακόμα στη ζωή αυτή.
Αγαπητέ μας γέροντα σε παρακαλούμε οι ευχές σου και η σκιά της χάριτος σου να μας σκέπει όσο ακόμα θα είμαστε ακόμα σε αυτό τον κόσμο και μέχρι να έρθει εκείνη η ευλογημένη στιγμή που θα σε ξανασυναντήσουμε γεμάτοι από τη χαρά της Αναστάσεως.
Αμήν.
Μαϊαμι, 10 Ιουλίου 2018