ΓΕΡΩΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΗΣ

ΓΕΡΩΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝ

ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΝΑΝΙΤΗΣ

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

Λαρίσης καί Τυρνάβου

κ.  Ἰ γ ν α τ ί ο υ

28-6-2015

40νθήμερον

Χορτιάτη

     Ἀδελφοί μου,

   Μέ θλίψι πολλή τελοῦμε σήμερα τό μνημόσυνο τοῦ ἀγαπημένου μας ἀδελφοῦ π. Σπυρίδωνος, σ’ αὐτόν τόν ἅγιο καί ἱερό χῶρο, τελοῦντες τήν ἀναίμακτο θυσία.  Ἀλλ’  ἐνῶ ἐμεῖς διακατεχόμεθα ἀπό θλίψι, ἰδού ὁ ἀδελφός μας κατατρυφῶν τῷ Κυρίῳ, παραινεῖ ἡμᾶς εἰς δοξολογίαν τοῦ Ὀνόματος τοῦ ἐν Τριάδι Ἁγίου Θεοῦ καί εἰς θεωρίαν θαυμάτων. Διότι πράγματι ἐνώπιον ἑνός θαύματος εὑρισκόμεθα. Πρῶτον διότι κάθε Μοναχός καί κάθε ἀφιερωμένος εἰς τόν Κύριον ἄνθρωπος ἀποτελεῖ καθ’  ἑαυτόν ἕνα θαῦμα ὅταν ἔχῃ περατώσει τόν ἐπί γῆς χρόνον του καί ἔχει φθάσει εἰς τήν τελείωσίν του. Καί ἡμεῖς δυνάμεθα μεγαλοφώνως νά τό διακηρύξωμεν ὅτι ἐτελειώθη οὗτος ὁ ἀδελφός μας. Τόν εἴδομεν ἰδίοις ὄμμασιν νά καταλείπῃ χαίρων τόν κόσμον αὐτόν. Δυνάμεθα νά εἴπωμεν τό τοῦ Ἅσματος «τί ὡραιώθης καί τί ἡδύνθης ἀγάπη ἐν τρυφαῖς σου;» (Ἇσμα ζ.7). Πρόσωπο πολυαγαπημένο ἔφθασες εἰς τήν ὡραιότητα καί τήν ἡδύτητα τῆς τρυφῆς τοῦ Κυρίου Σου. Ἐφάνη αὐτό ἀπό τήν ἀλλοίωσι πού ἐδέχθης κατά τόν χρόνον τῆς ἀσθενείας σου.

     Θεωροί θαύματος εἴμεθα ἀδελφοί μου, διότι πρῶτον κάθε Μοναχός εἶναι ἕνα θαῦμα. Ὁ Μοναχός ὁ πορευόμενος γνήσια τήν πορεία του χαίρων, εἶναι μάρτυς, Ἀπόστολος, Ἄγγελος. Εἶναι Μάρτυς ζῶν καθ’  ἡμέραν τό μαρτύριον τῆς συνειδήσεως καί θυσιαζόμενος. Εἶναι ἀπόστολος, διότι ἐκλήθη εἰς τήν τιμήν αὐτήν, καί ζῶν εὐαγγελικῶς ἐξαγγέλλει τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἄγγελος, πρόσωπον εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενον, ὑπηρετῶν τό θεῖον θέλημα. Καί οὗτος ὁ Μοναχός πληροφορήσας τήν διακονίαν του καταλείπει εἰς ἡμᾶς μαθήματα πνευματικῆς ἐν τῷ κόσμῳ βιοτῆς. Κι ὅταν μάλιστα ὁ Μοναχός ἔχει φθάσει στήν τελείωσί του ἀποτελεῖ γιά μᾶς πλουτισμό. Κι αὐτός ὁ Μοναχός, ἔχει μιά συγκεκριμένη διδασκαλία νά μᾶς διδάξῃ. Διότι διερεύνησε ἑαυτόν καί ἰδών τό πλεονάζον τάλαντον μέ τό ὁποῖον τόν εἶχε προικίσει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, δέν τό ἐσκόρπισεν οὔτε τό κατέχωσεν, ἀλλά δι’ αὐτοῦ ἀνέβη εἰς ὕψη, γι’  αὐτό σήμερον δόκιμος εἰς διδασκαλίαν τῆς ἐν πνεύματι ζωῆς, καλεῖ ἡμᾶς ἀπό τῆς ὑψηλῆς φωλεᾶς του, εἰς ἀγῶνας πνευματικούς. Γι’ αὐτό τώρα στό τέλος, σάν ἔαρ πού προμηνύει τό θέρος, εἶχε γίνει καρπός ἁπαλός, πού σοὔλεγε «ἐγγύς τό θέρος». (Ματθ. ηδ.32). «Ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἤ ὅτε ἐπιστεύσαμεν». (Ρωμ. 13,11) καί ἀπέδειξεν ἀληθῆ τόν ἀποστολικόν λόγον ὅτι ὁ Κύριος «μιᾷ προσφορᾷ τετελείωκεν εἰς τό διηνεκές τούς ἁγιαζομένους». (Ἑβρ. 1.14). «Ὁ Κύριος μέ μίαν προσφοράν μέ τήν θυσίαν τοῦ ἑαυτοῦ Του ἐπί τοῦ Σταυροῦ, ἔκαμε διά παντός τελείους ἐκείνους πού ζητοῦν νά ἁγιάζωνται ἀπ’ αὐτόν». Εἶναι ἀλήθεια ὅτι τόν π. Σπυρίδωνα τόν ἁγίασε τό χάρισμα τῆς φωνῆς. «Φάρυγξ αὐτοῦ γλυκασμοί καί ὅλος ἐπιθυμία…»(Ἆσμα ε.16) ὅπως γράφει ὁ σοφός υἱός τοῦ Δαυΐδ, ὁ θεῖος Θεοπάτωρ. (= Οἱ λόγοι τοῦ λάρυγγός του γλυκεῖς, πού τόν ἔκαναν ἐξ ὁλοκλήρου ἐράσμιον καί ποθητόν). «…Ἡ λαλιά του ὡραία…». (Ἆσμα στ.7). Ἔψαλε καθ’ ὅλον τόν βίον του τήν ᾡδήν τοῦ Κυρίου. Εἶχε σέ πλεονασμό  τό χάρισμα τοῦ ἄδειν, τοῦ ψάλλειν τῷ Κυρίῳ· ἔθελγε μέ τή μελίρρυτο φωνή του. Τό στόμα του θύρα τοῦ Παραδείσου. Δέν πρόλαβαν νά μαρανθοῦν «αἱ θυγατέρες τοῦ ἄσματος». Περιγράφει ὁ σοφός Ἐκκλησιαστής (ιβ. 4) τό τέλος αὐτοῦ τοῦ χαρίσματος στόν καιρό τοῦ γήρατος: «καί κλείσουσι θύρας ἐν ἀγορᾷ, ἐν ἀσθενείᾳ φωνῆς τῆς ἀληθούσης, καί ἀναστήσεται εἰς φωνήν τοῦ στρουθίου καί ταπεινωθήσονται πᾶσαι αἱ θυγατέρες τοῦ ἄσματος» δηλαδή τότε θά κλείσουν αἱ σιαγόνες καί τά χείλη, ὥστε νά μήν ἀνοίγουν καί νά μή ὁμιλοῦν, καί ἡ φωνή τοῦ στόματος θά ἀδυνατήσῃ καί θά γίνῃ λεπτή ὡσάν τό λάλημα τοῡ πουλιοῦ καί τά αὐτιά καί ἡ γλῶσσα πού ὑπηρετοῦν εἰς τό ἆσμα, θά ἀδυνατήσουν.  Δέν ἐπισυνέβη αὐτό στόν ἀπελθόντα ἀδελφό μας, δέν πρόλαβε νά μαρανθῇ τό χάρισμά του ἀλλά παρουσιάζεται σάν νά ψάλλῃ ἀδιαλείπτως. Σύμφωνα μέ τόν προφητικόν λόγον «Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ καί ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομα τό ἅγιον αὑτοῦ» (Ψ.ρδ.1) δηλαδή πρῶτα νά ὁμολογεῖτε τόν Κύριο καί μετά νά ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομά Του, φρόντισε ἀπό τῆς νεότητός του, νά ἀναδειχθῇ δικαιοῦχος τοῦ ἐν αὐτῷ χαρίσματος. Ἔγινε Μοναχός. Καί τό χάρισμά του, τό κατηύθυνε στήν δοξολογία τοῦ Ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου Του. «Ἐξομολογεῖσθε τῷ Κυρίῳ…» πρῶτα νά καταθέσετε τήν ὁμολογία τοῦ Ὀνόματός του καί μετά νά ἐπικαλεῖσθε τό ὄνομά του. «Τοῖς εὐθέσι πρέπει αἴνεσις». Στούς εὐθεῖς ἀνήκει ἡ αἴνεσις τοῦ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ.  Πρῶτα νά εὐθύνετε τάς τρίβους σας πρός τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί μετά νά αἰνέσετε τό ὄνομά Του. Πρῶτα νά εἰσέλθετε στήν προοπτική τῆς θεώσεως, καί μετά νά ψάλλετε τό ὄνομά Του. Αὐτό ἔκανε. Ἔγινε Μοναχός. Ἐφόρεσε τόν μοναχικό τρίβωνα. Κι ἐπεδόθη στά μοναχικά του καθήκοντα. Καί στό ἐξαίρετον χάρισμά του. Τό χάρισμα τόν ἀνεβίβαζε εἰς ὑψηλήν φωλεάν. Στήν κατοικία τοῦ ἑρωδιοῦ. Ἐπί τῆς θείας φυλακῆς. Εἰς τό Ἅγιον Ἀναλόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας. Τό ἐτίμησεν, τό ἐδόξασεν. Τό χάρηκε. Κι αὐτό τόν κατηξίωσε, τόν ἀνέδειξε, τόν ἁγίασε.  Κάθε χάρισμα εἶναι θεία ἐνέργεια. Εἶναι μετοχή στά θεῖα ἰδιώματα. Ὁ Κύριος θέλει νά Τόν ὑμνοῦμε. Τόν Κύριον ὑμνεῖτε καί ὑπερυψοῦτε… εἶναι στίχος προφητικός θεόπνευστος. Προτοῦ κατασκευάσῃ τόν κόσμο βγῆκαν οἱ Ἄγγελοι καί τόν ἤνεσαν. Μόλις δημιουργήθηκε ὁ Οὐρανός καί τ’ ἀστέρια, τόν ἤνεσαν «Φωνῇ μεγάλῃ». Δίδαξε τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ. Κυρίως τόν ἄνθρωπο θέλει ὑμνητή του ὁ Κύριος. Κι ἐνῶ ἐσίγησεν ἐπί τῆς γῆς «ἡ εὔλαλος ἀηδών, ἡ λυγηραῖς μολπαῖς κατακοιλοῦσα καί ἀγλαΐζουσα τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ», μυστικαῖς φωναῖς μᾶς καλεῖ εἰς θείας συμφωνίας. Ἀπό τά ὕψη μᾶς ἀπευθύνει ἔκκλησι: «Δεῦτε …ἀγαλλιασώμεθα τῷ Κυρίῳ…».

    Ὑπερκόσμιες τώρα φωνές ἀκούει καί ἀπολαμβάνει στή χώρα τῆς σιωπῆς, τῆς γαλήνης, τῆς ἡσυχίας. Τώρα εὑρίσκεται ἐν «διχομηνίᾳ»  ὡς λέγει ὁ σοφός Ἰησοῦς υἱός Σειράχ (λη. 12 κ. ἑξῆς) στήν πληρότητά του δηλαδή ὅπως ἡ σελήνη ὅταν εἶναι πανσέληνος, καί καταλείπει εἰς τά πνευματικά του παιδιά καί εἰς ἡμᾶς ὅλους λόγους παραινετικούς. (13) «εἰσακούσατέ μου υἱοί ὅσιοι» ἀκοῦστε με υἱοί εὐσεβεῖς «βλαστήσατε ὡς ῥόδον φυόμενον ἐπί ρεύματος ὑγροῦ», θά βλαστήσετε καί θά ἀνθίσετε σάν τριανταφυλλιά «φυτευμένη σέ ὑγρά ἐδάφη». Θά εὐωδιάζετε σάν τό λιβάνι, θά ἀνθίσετε σάν τά κρίνα γι’ αὐτό διασκορπίστε τήν εὐωδία τῆς σοφίας σας καί ψάλλατε ἆσμα. Δοξολογῆστε τόν Κύριο γιά ὅλα τά ἔργα Του.

     Κι ἐνῶ ἐπάνω ἀπό τόν τάφο του, ἐκεῖ ψηλά στήν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, θά πετοῦν στρουθία καί θά ὑμνοῦν τόν Κύριο, Σύ ἀδελφέ μας πολυαγαπημένε θά χαίρεις ἀκούων τήν γλυκείαν ἀγγελικήν ὑμνωδίαν εἰς τήν μακαρίαν γῆν τῶν παρακεκλημένων. Ἐκεῖ στό ὕψος τῆς βραχώδους καί τραχείας ἐρήμου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου ἔζησες ὅπου ἥλιος καί σελήνη, ὄρη καί σπήλαια, νέφη καί θάλασσες, τά πάντα ὑμνοῦν τόν Κύριο, ἐκεῖ ὅπου Σύ καί ἡ ἁγία Συνοδεία σου ὑμνήσατε τόν Κύριο, θά συνεχίζει τήν πορεία της ἡ ἐν Χριστῷ Ἀδελφότης σου.

     Ἀπό τό ἱερό κελλίον τῶν Γερασιμαίων Πατέρων, ἐξεπορεύθησαν μυριάδες ἀσματικές ἱερές Ἀκολουθίες, πού Ἄγγελοι ὡδήγουν τήν χεῖρα τοῦ ἀοιδίμου Γέροντος π. Γερασίμου καί συνέθετεν ὕμνους στό Θεό καί τούς Ἁγίους, στήν Παναγία Μητέρα Του καί στούς Ἀγγέλους. Κι ὁ ὕμνος ἐκεῖ ὑποστασιαζόταν σέ ζωή ἐν πνεύματι καί ἦταν αὐτό ὅλη ἡ ζωή τῆς Ἀδελφότητος. Τώρα ἡγούμενον τοῦ χοροῦ των Σέ ἀκοῦνε μυστικά νά ἐξαγγέλῃς τήν ἐν πνεύματι ζωή καί νά τούς καλεῖς: ἐλάτε «ἄσωμεν τῷ Κυρίῳ, ἐνδόξως γάρ δεδόξασται» (Ἐξοδ.ιε.1).

     Καί ὅλους ἐμᾶς πού τελοῦμε σήμερον μνημόσυνόν του, μᾶς καλεῖ μέ τό λόγο τοῦ Σοφοῦ Σειράχ:  «Καί νῦν ἐν πάσῃ καρδίᾳ καί στόματι ὑμνήσατε καί εὐλογήσατε τό ὄνομα Κυρίου» (λθ.35) «δότε τῷ ὀνόματι αὐτοῦ μεγαλωσύνην καί ἐξομολογήσασθε ἐν αἰνέσει αὐτοῦ, ἐν ὡδαῖς χειλέων…» (15).