Ομιλήτρια
Μαρία Αποστολάκη
Δ/ντρια Δημ. σχολ. Χάλκης Λάρισας
Σεβασμιώτατε, Άγιοι πατέρες, αξιότιμοι προσκεκλημένοι, κυρίες και κύριοι
Σήμερα οι απανταχού Έλληνες γιορτάζουμε την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου του 1940.
Γιορτάζουμε την ημέρα εκείνη που σήμανε την απαρχή ενός μεγάλου και άνισου αγώνα του έθνους μας, πάνω στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας.
Η ημέρα αυτή, αποτέλεσε όχι μόνο μια κρίσιμη καμπή στην ιστορία του ελληνικού έθνους, αλλά και σταθμό στην εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας γιατί τότε δεν διακυβεύτηκε μονάχα η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας, αλλά εκεί στα ηπειρωτικά βουνά κρίθηκε το μέλλον ολόκληρης της ανθρωπότητας. Επιπλέον την ημέρα εκείνη έλαμψε το μεγαλείο της πολεμικής ανδρείας του ελληνικού στρατού με αποτέλεσμα να υπάρξει αναθεώρηση της φιλοσοφίας του πολέμου στις στρατιωτικές σχολές.
Είναι λοιπόν καθήκον μας να ενθυμούμαστε τα γεγονότα τα οποία διαδραματίστηκαν εκείνη την εποχή, στα πλαίσια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, αφενός για να τα γνωρίζουν οι νεώτερες γενιές και να παραδειγματίζονται από τους προγόνους τους και αφετέρου για να αντλούμε όλοι οι έλληνες δύναμη και θάρρος ώστε να αντιστεκόμαστε, όπως και στο παρελθόν, στους εχθρούς του έθνους μας.
Παραμονές της κήρυξης του πολέμου της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδας και ολόκληρη σχεδόν η ηπειρωτική Ευρώπη βρισκόταν κάτω από τη γερμανική κατοχή. Μόνο η Αγγλία στο Βορρά και η Ελλάδα στο νότο ήταν ακόμη ελεύθερες από το χιτλερικό ζυγό. Με την κατάληψη της Αλβανίας από τα ιταλικά στρατεύματα αποκαλύφθηκαν τα σχέδια του Μουσολίνι στην Ανατολική Μεσόγειο και στα Βαλκάνια.
Στις 3 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940 ο Γκράτσι, ο ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα, επέδιδε στον πρωθυπουργό της Ελλάδας, Ιωάννη Μεταξά, τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε το δικαίωμα, να καταλάβει ο ιταλικός στρατός στρατηγικά σημεία της ελληνικής επικράτειας, με την επισήμανση πως αν τα ιταλικά στρατεύματα συναντήσουν αντίσταση, αυτή θα καμπτόταν με τα όπλα και η ελληνική κυβέρνηση θα έφερε εξολοκλήρου την ευθύνη για τις συνέπειες. Η απάντηση του έλληνα πρωθυπουργού ήταν ΟΧΙ, « ούτε λόγος για ελεύθερη διέλευση».
Η « Μάχη της Ελλάδος», όπως αποκαλείται στα στρατιωτικά εγχειρίδια, διήρκησε πάνω από 7 μήνες και προσγείωσε τον ιταλό δικτάτορα που θεωρούσε τον πόλεμο εναντίον των ελλήνων ως ένα στρατιωτικό περίπατο ολίγων εικοσιτετραώρων.
Ο ελληνικός στρατός κατόρθωσε με 14 μεραρχίες συνολικής δύναμης 240 χιλιάδων ανδρών, να απωθήσει στη Αλβανία 28 μεραρχίες συνολικής δύναμης 563 χιλιάδων ανδρών. Η απόγνωση του ιταλού δικτάτορα και οι συνεχείς εκκλήσεις του προς τον σύμμαχο του Χίτλερ, για άμεση εμπλοκή του στον πόλεμο έφεραν αποτελέσματα. Στις 6 Απριλίου του 1941 η Γερμανία βομβάρδιζε από αέρος τον ελληνικό στρατό, ο οποίος αναγκάστηκε σε υποχώρηση.
Η Ελλάδα τώρα έμελλε να πορευθεί έναν νέο Γολγοθά, αυτόν της Γερμανικής κατοχής. Η χώρα μοιράστηκε ανάμεσα στους Γερμανούς τους Βούλγαρους και τους Ιταλούς. Όλοι οι πόροι ήταν στη διάθεση του κατακτητή και η πείνα εξαθλίωνε τον ελληνικό λαό, ο οποίος αναγκαζόταν να καταβάλλει στις κατοχικές δυνάμεις μεγάλα χρηματικά ποσά για τη συντήρησή τους.
Για τα σχέδια του Χίτλερ, η νίκη του ελληνικού στρατού υπήρξε καταστροφική. Ο ίδιος ο Χίτλερ παραδέχτηκε πως η ήττα της συμμάχου του Ιταλίας, ανάγκασε τη Γερμανία να επέμβει στην Ελλάδα, καθυστερώντας κατά τρόπο καταστροφικό τον γερμανικό στρατό να επιτεθεί κατά της Ρωσίας.
Με τη νίκη της Ελλάδας ενάντια στους κατακτητές, αποδείχθηκε για ακόμη μια φορά πως η Ελλάδα δεν έσβησε, δεν τρόμαξε, δεν λύγισε και δεν υπέκυψε στη βία και στη βαρβαρότητα αλλά τόλμησε εκεί που άλλοι δεν θα τολμούσαν δίνοντας μαθήματα ηρωισμού και διδάσκοντας στην ανθρωπότητα πως «οι ήρωες πολεμούν σαν τους έλληνες».
Είναι χρέος και καθήκον μας η συνεχής υπόμνηση της θυσίας αυτής. Θα ήταν άρνηση κάθε ιδέας πολιτισμού αν καταφρονώντας την ιστορία λησμονούσαμε και αγνοούσαμε ότι ηθικό και δίκαιο προέρχεται από το παρελθόν.
Η φιλοπατρία, η θέληση για λευτεριά και δικαιοσύνη, η ομόνοια, η ομοψυχία, η παραγνώριση προσωπικών παθών, η περιφρόνηση της αριθμητικής υπεροχής, η έλλειψη διχόνοιας, η υπομονή και η εγκαρτέρηση κάτω από τη Γερμανική κατοχή είναι οι λόγοι που μας οδήγησαν στη λευτεριά, στη δημοκρατία και στην εθνική ανεξαρτησία. Είναι όμως μόνο αυτά;
Όχι, είναι και κάτι σπουδαιότερο.
Είναι η δύναμη της προσευχής της μάνας του στρατιώτη, του έλληνα αξιωματικού, όλου του λαού.
Είναι η πίστη στον Τριαδικό Θεό, που μπορεί «να καθαίρει δυνάστας από θρόνων» και να υψώνει ταπεινούς.
Είναι η προστασία της Θεοτόκου, που βοήθησε το λαό μας να αντιμετωπίσει τα δεινά της Κατοχής. «Υπό την προστασίαν καταφεύγομεν Θεοτόκε, της ημών ικεσίας μη παρίδης εν περιστάσει… και θα ήταν σοβαρή παράλειψη σήμερα να μην της προσφέρουμε τα ευχαριστήρια: «Της Σκέπης σου, Παρθένε, ανυμνούμε τας χάριτας…» και παρακαλούμε «υπέρ των ψυχών των μαρτύρων αδελφών ημών». Τιμή και δόξα στους ήρωες μας. Χρόνια πολλά!
