Νέα :: XEIΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΟΜΙΛΙΑ ΝΕΟΥ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ – ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΛΑΡΙΣΑΣ

Αρχική Σελίδα ΝέαXEIΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΟΜΙΛΙΑ ΝΕΟΥ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ Νέα ιστότοπου

Προσθέθηκε στις: 14/05/2013 XEIΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΟΜΙΛΙΑ ΝΕΟΥ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ

ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ

(ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΛΑΡΙΣΗΣ

10 ΜΑΪΟΥ 2013)

«Η γαρ ιερωσύνη τελείται μεν επί της γης, τάξιν δε επουρανίων έχει πραγμάτων…»

Σεβασμιώτατε πάτερ και Δέσποτα,

Έχοντας κατά νου τα συγκλονιστικά αυτά λόγια του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, βρίσκομαι σήμερα, για δεύτερη φορά ενώπιον Σας προκειμένου να λάβω εκ των τιμίων χειρών Σας τον δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης. Ο νους και η καρδιά μου συνταράσσονται εκ νέου αυτή την ώρα μπρος στην φοβερά ευθύνη και την αγία αποστολή, που αναλαμβάνω και αυτό γιατί από διάκονος «των θείων, αγίων, αχράντων, αθανάτων, επουρανίων και ζωοποιών φρικτών του Χριστού μυστηρίων», πρόκειται εντός ολίγου να καταστώ λειτουργός τους.

Για το μεγαλείο και την σπουδαιότητα της ιερωσύνης έχουν γράψει και αποφανθεί εν Αγίω Πνεύματι όλοι οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας καθώς και πάμπολλοι σύγχρονοι άγιοι, αναλύοντας από κάθε άποψη το μέγα αυτό Μυστήριο, επομένως κάθε δική μου πρόχειρη και άτεχνη απόπειρα θα χαρακτηριζόταν το λιγότερο ως ευτελής μπροστά στην δική τους σοφία.

Από όλον αυτόν τον θησαυρό των Αγίων κρατώ ως γνώμονα, κανόνα και μέτρο το παράγγελμα του Μεγάλου Βασιλείου προς τους ιερείς καθώς και τα λόγια του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη: «…αν ο ίδιος ο ιερέας έβλεπε τον εαυτό του, σε ποια ουράνια δόξα βρίσκεται κατά την τέλεση του λειτουργήματός του, τότε θα γινόταν μεγάλος ασκητής και θα αγωνιζόταν να μη θλίψει με τίποτε την χάρη του Αγίου Πνεύματος που ζεί μέσα του…». Εύχομαι, ελπίζοντας στο άπειρο έλεός Του, ο αναστάς Κύριος να με χαριτώσει και να με στηρίξει, ώστε να μην θλίψω ποτέ την χάρη του Αγίου Πνεύματος η οποία εντός ολίγου θα με επισκιάσει και να καταστώ «εργάτης ανεπαίσχυντος» στον πνευματικό αμπελώνα, τον οποίο ο Κύριος θα μου εμπιστευθεί σήμερα δι’ Υμών Σεβασμιώτατε.

Από την αρχιερατεία και τα διδάγματα του αειμνήστου Μητροπολίτου Ιερισσού κυρού Νικοδήμου, κρατώ ως παρακαταθήκη την εντολή την οποία πολλάκις επαναλάμβανε τόσο στα κηρύγματα όσο και στις κατ’ιδίαν συζητήσεις του : «Στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις!» Αυτή θεωρούσε ως απαραίτητη προϋπόθεση για την πνευματική πρόοδο και την απαρέγκλιτη πορεία στην ζωή καθενός Χριστιανού πολύ περισσότερο δε καθενός ιερωμένου.

Από την οσία βιωτή και ιερατεία του αειμνήστου πνευματικού μου πατρός, ιερέως Βασιλείου Πραβήτα, φυλάγω στην καρδιά μου ως θησαυρό πολύτιμο, την μέχρι τέλους παντελή έλλειψη εξοικείωσης του με τα θεία, καθώς και την ευλογημένη συνήθειά του να μνημονεύει ακούραστα και ασταμάτητα στην πρόθεση των τιμίων δώρων δεκάδες εκατοντάδες ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων. Η αγία πρόθεση αποτελούσε για εκείνον το κατεξοχήν σημείο σύγκλισης και συμπόρευσης της στρατευομένης και της θριαμβεύουσας Εκκλησίας και το σημείο αναψυχής των μνημονευομένων πιστών.

Σεβασμιώτατε, η σημερινή λαμπρά ημέρα ελάχιστα μόνο απέχει από την πρόσφατη εις διάκονον χειροτονία μου, γεγονός το οποίο, υπό άλλες συνθήκες, θα μου στερούσε παντελώς την δυνατότητα να γράψω αυτόν τον χειροτονητήριο λόγο. Σήμερα όμως και παρά το ολιγοήμερο της διακονίας μου νοιώθω έντονη την ανάγκη να αναφερθώ στα όσα έζησα κατά την διάρκειά της και κυρίως τα αφορώντα στο σεπτό πρόσωπό Σας.

Από την πρώτη στιγμή της διακονίας μου κοντά Σας δεν συνάντησα τον ανώτατο εκκλησιαστικό άρχοντα ο οποίος διοικεί απρόσωπα, διατάσσει και επιβάλλεται στους υφισταμένους του από καθέδρας, αλλά τον στοργικό πνευματικό πατέρα, που πασχίζει νυχθημερόν για τα παιδιά του, τα περιθάλπει και τα νουθετεί. Δεν γνώρισα τον Δεσπότη, που απαιτεί την τυφλή υπακοή προς το πρόσωπό του, αλλά τον μακρόθυμο Επίσκοπο ο οποίος, προτάσσοντας πάντα την συγχώρεση, κερδίζει επάξια την αγάπη και τον σεβασμό των γύρω του. Γνώρισα τον ποιμένα τον καλό, ο οποίος «την ψυχήν αυτού τίθησι υπέρ των προβάτων».

Θέλω ακόμη από καρδιάς να Σας ευχαριστήσω, γιατί κατά την διάρκεια όλων των θαυμάσιων αλλά και σύνθετων, ιερών ακολουθιών της Μ. Εβδομάδας αντιμετωπίσατε με άπειρη συγκατάβαση και υπομονή τα λάθη και τις παραλείψεις μου, διορθώνοντάς με πάντα με ήπιο και πράο τρόπο.

Το μόνο που μπορώ να Σας προσφέρω ως ελάχιστο αντίδωρο για όλα όσα ανωτέρω περιέγραψα είναι η συνειδητή υπόσχεσή μου, ότι θα καταβάλω με ζήλο και υπευθυνότητα κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε να φανώ αντάξιος της τιμής και της μεγάλης ευεργεσίας, που πρόκειται σε λίγο να δεχθώ εκ μέρους Σας.

Επιτρέψατέ μου Σεβασμιώτατε να ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά την αγαπημένη μου σύζυγο Αργυρώ και τα τρία μου παιδιά την Νίκη, τον Απόστολο και τον Κωνσταντίνο, που όλες αυτές τις ημέρες ζουν, συμπληρώνουν και επαυξάνουν την χαρά της ιερωσύνης μου.

Ευχαριστώ από καρδιάς τους γονείς μου Απόστολο και Νίκη, τον αδερφό μου Γιώργο, καθώς και τους γονείς της συζύγου μου Κωνσταντίνο και Δάφνη και τις αδερφές της Παναγιώτα και Αικατερίνη, για όλα όσα έχουν κάνει μέχρι σήμερα για μένα, αλλά και γιατί κατά την διάρκεια της διακονίας μου έδειξαν και συνεχίζουν να δείχνουν με κάθε τρόπο και την δική τους χαρά για την απόφασή μου αυτή.

Ευχαριστώ για μία ακόμη φορά όσους φίλους και συμπατριώτες από την Αρναία της Χαλκιδικής ήρθαν και στην σημερινή μου χαρά, αλλά και όσους ποικιλοτρόπως όλες αυτές τι μέρες έδειξαν την αγάπη τους προς το πρόσωπό μου.

Τέλος οφείλω να ευχαριστήσω από καρδιάς τους συγγενείς και φίλους από την γενέτειρα του πατέρα μου, το Βαλτερό των Σερρών, οι οποίοι, με επικεφαλής τον εφημέριο του χωριού π. Αλέξιο Καρυπίδη, υποβλήθηκαν στον κόπο να ταξιδέψουν στην Λάρισα για να είναι αυτή την ώρα κοντά μου. Η παρουσία τους εδώ επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο τους άρρηκτους δεσμούς, που με συνδέουν με τον τόπο καταγωγής του πατέρα μου.

Στο νου μου έρχονται τούτη την ώρα οι γλυκειές μορφές των αειμνήστων ευσεβών παππούδων μου Στεφάνου και Καλλιόπης. Ζωντανεύουν ξανά οι διηγήσεις του παππού μου για τις αλησμόνητες, αλύτρωτες αλλά όχι χαμένες Πατρίδες της Ανατολικής Θράκης και για το χωριό του, το Μπασκί της Κεσσάνης από το οποίο σε ηλικία μόλις 13 χρονών έφυγε διωγμένος από τους Τούρκους για να ζητήσει καταφυγή στην μητέρα Πατρίδα. Τα γεμάτα νοσταλγία αλλά και πίκρα για τον ξεριζωμό λόγια του ηχούν ακόμα στα αυτιά μου : «Τζάνεμ, θα πεθάνω και στην πατρίδα δεν θα πάω…ήθελα να δω την γειτονιά μου, το σπίτι μου… ». Τώρα που η ψυχή του χαίρει στην θριαμβεύουσα Εκκλησία ελπίζω και εύχομαι να έζησε εκεί τον νόστο, που τόσο πολύ επιθυμούσε. Ας είναι αιωνία η μνήμη τους!

Ολοκληρώνοντας τον λόγο μου, επικαλούμαι την χάρη του αναστάντος Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, εξόχως δε και της Υπεραγίας Θεοτόκου της Ζωοδόχου Πηγής. Την παρακαλώ ταπεινά εδώ στον πάνσεπτο Ναό Της, να με αρδεύει πάντα με τα νάματα της πίστεως και αναφωνώ ενώπιόν Της :

Χαίρε νάμα σοφίας, αγνωσίαν εξαίρον. Χαίρε κράμα καρδίας αμβροσίαν προρρέον.

Χαίρε ύδωρ σωτήριον!

Σεβασμιώτατε! Καιρός του ποιήσαι το Κυρίω! Δέσποτα άγιε Ευλόγησον!