Φωνή Λαού

Αυγουστίνος (Ντίνος) Αυγουστή. Μάιος 2004.

Ατελείωτοι εκβιασμοί και ανεκδιήγητες συμπεριφορές από εξαχρειωμένους και αδίστακτους εργολάβους της παραπληροφόρησης και των παγκοσμιοποιημένων συμφερόντων σε δύσκολους καιρούς απαίτησαν την άνευ όρων παράδοση και την αυτοδιάλυση μας. Απαίτησαν προκλητικώς, χωρίς όρους και χωρίς όρια, την υποταγή στα εποχιακά ενδημικά συμφέροντα της γνωστής και ισοπεδωτικής νέας τάξεως.
Η 24η Απριλίου αποτελεί πλέον ένα κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας μας. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος όμως, παρά το καταλυτικό αποτέλεσμα του, δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς. Αντιθέτως αποτελεί αφορμή για περαιτέρω περισυλλογή και καινούργιες ξεκάθαρες, γνήσιες και ανιδιοτελείς επιλογές και συμπορεύσεις. Όσοι αποφάσισαν να αντισταθούν με την ψήφο τους στα κελεύσματα των διάφορων σύγχρονων κινδυνολόγων τελάληδων, γνώριζαν εκ των προτέρων, τις τεράστιες δυσκολίες των επιλογών τους. Και το γεγονός αυτό από μόνο του, κάνει εάν θέλετε πιο ουσιαστική, επαναστατική και ηρωική την ετυμηγορία τους.
«Ο κυπριακός Ελληνισμός, με πλήρη συναίσθηση της ιστορικής ευθύνης έναντι του μέλλοντος του και του χρέους του να διασφαλίσει την εφαρμογή μιας λειτουργικής και βιώσιμης λύσης για τις μελλούμενες γενεές, δεν αποδέχθηκε το προτεινόμενο σχέδιο λύσης. Η βούληση του κυπριακού Λαού δεν πρέπει να παρερμηνευθεί από κανένα. Ο λαός δεν είπε «όχι» στην λύση. Είπε «όχι» στο συγκεκριμένο σχέδιο. Θέλουμε την επανένωση της Κύπρου και των δυο κοινοτήτων σε συνθήκες ασφάλειας. Με κατοχυρωμένα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες. Καλώ όλους σε ενότητα και συστράτευση. Σε αδελφοσύνη και ομοψυχία. Σε κοινό αγώνα για να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες που θα βρούμε μπροστά μας. Ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι, δικαιούμαστε μια καλύτερη τύχη. Ένα ασφαλές μέλλον για μας και τις γενιές που θα έρθουν». Λόγια του προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου αμέσως μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των δύο χωριστών δημοψηφισμάτων. Και ας μην βιασθούν να τον ερμηνεύσουν μερικοί. Γιατί ο πρόεδρος ήταν απολύτως σαφής και ξεκάθαρος.
Οι άλλοι απέναντι, είπαν «ναι», υποστηρίζουνε πολλοί. Υπάρχει όμως μια σαφής, ειδοποιός διαφορά στην επιλογή τους. Εκείνοι με την ψήφο τους κατοχύρωναν το δικό τους ψευδοκράτος. Αντιθέτως με μας που με το βροντερό ΟΧΙ μας, αντισταθήκαμε στην υποταγή, την παράδοση και την διάλυση. Αντισταθήκαμε δηλαδή σε τελική ανάλυση, στην απαίτηση, να γίνουμε τουρκικό, αμερικανικό και αγγλικό προτεκτοράτο.
Είναι για τούτο που απ’ όλη αυτή την ιστορία κρατώ το μήνυμα που ένας υποψιασμένος, αδελφός Ελλαδίτης, με την βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας μου έστειλε, αμέσως μετά την ανακοίνωση του τελικού αποτελέσματος των δημοψηφισμάτων: «Ζήτω η αγωνιζόμενη Κύπρος. Οι Ελληνοκύπριοι με την ψήφο τους δεν υπεραμύνθηκαν μόνο των δικών τους συμφερόντων (και των τουρκοκυπρίων), αλλά και αυτών του ευρύτερου Ελληνισμού. Στην ουσία υπεραμύνθηκαν το δικαίωμα των αδικημένων όπου γης. Ακόμα με την επιλογή τους ενδεχομένως να δημιουργήσουν την δυνατότητα να εγκατασταθεί μια νέα εποχή και κατεύθυνση των πολιτικών πραγμάτων στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Αξίζουν της στήριξης όλων των Ελλήνων μέχρι την πλήρη δικαίωση τους. Το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν να οδηγήσει στην Ανάσταση σε όλα τα επίπεδα. Σε επαναπροσδιορισμό της Ελληνοερωπαϊκής στρατηγικής ώστε να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Για να του απαντήσω αυθορμήτως και αυτοστιγμής: «Ευχαριστώ για το μεστό, συγκινητικό και πατριωτικό μήνυμα σου. Ετοιμάζομαι για την επόμενη δύσκολη μέρα, την οποία κάποιοι θα υπερβάλουν εαυτούς, ώστε να γίνει αφόρητη για όλους μας. Είμαι αισιόδοξος και έτοιμος να παλέψω με όλους τους Έλληνες τις ιταμές προκλήσεις τους. Η ιστορία ούτως ή άλλως καταγράφεται και αποτυπώνεται πιο ηρωικά, όταν τα Έθνη πηγαίνουν αντίθετα στο ρέμα. Και ας μην ξεχνούμε ποτέ πως σε τούτο τον αγώνα δεν περισσεύει κανένας. Ούτε και υπάρχουν φυσικά νικητές κα ηττημένοι.
«Η δύναμη έκαμε τους πρώτους σκλάβους. Η δειλία τους διαιωνίζει». Νομοτελειακός κανόνας η πατρότητα του οποίου ανήκει στον γνωστό σε όλους μας Ζ. Ζ. Ρουσσώ. Για να προσθέσω για την περίσταση εγώ. Πάνε πολλά χρόνια από τότε που οι Πανέλληνες, βροντοφώναξαν με τις γνωστές τρομακτικές συνέπειες εκείνο το επικό ΟΧΙ. Και μπορεί να ερίζουμε ακόμα για το ποιος το είπε πρώτος και ποιος δεύτερος, όμως χωρίς αμφιβολία όλοι το επικαλούμαστε σαν θέλουμε να ορθώσουμε λίγο ψηλότερα το ανάστημα μας. Δεν ξέρω αν θα ήταν πράξη υπερβολής να πάρουμε εκείνο το προχθεσινό ΟΧΙ και να το κάνουμε φυλακτό και αποκούμπι για το μαξιλάρι μας. Μήπως και ύστερα από τόσα δίσεκτα χρόνια κοιμηθούμε λίγο πιο ανάλαφρα βρε αδελφέ.