«Ας πορευθούμε μαζί με την Υπεραγία Θεοτόκο»
Κανείς άνθρωπος δεν θα μπορέσει ποτέ με άξιο τρόπο να τιμήσει επάξια την Κοίμηση και την εις Ουρανούς Μετάσταση της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Πώς να δοξολογήσει κανείς αυτήν που είναι πέρα και πάνω από κάθε δόξα; Τι πανηγύρι να στήσει, όταν η ζωή της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι ολόκληρη ένα πανηγύρι; Τι λόγο να απευθύνουμε εμείς σ’ αυτήν που με την παρθενία της έγινε αφορμή να γεννηθεί ο Λόγος;
Όμως είναι χρέος όλων μας να δοξάσουμε και να πανηγυρίσουμε εκείνη που έκανε και τη δική μας ζωή ένα μεγάλο πανηγύρι με το να γίνει αφορμή να Ενανθρωπίσει ο Υιός του Θεού και να μας λυτρώσει από την αμαρτία και το θάνατο.
Γιαυτό και σήμερα, η Εκκλησία μας και όλος ο ορθόδοξος λαός, γιορτάζει και πανηγυρίζει την Κοίμηση και την της Ουρανούς Μετάσταση της Υπεραγίας Θεοτόκου.
«Σήμερα η Εδέμ του νέου Αδάμ τον λογικόν Παράδεισoν υποδέχεται», λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (ΕΠΕ Τ.9,277)) . Η Παναγία έγινε ο νέος Παράδεισος μέσα στον οποίον φύτρωσε το καινούργιο φυτό της Ζωής και μας χαρίστηκε ο θάνατος και η τιμωρία. Αυτή έγινε αφορμή να πετάξουμε από πάνω μας τους δερμάτινους χιτώνες της φθοράς, της νέκρωσης και του θανάτου και να ντυθούμε τον νέο Λευκό Χιτώνα, τον Ιησού Χριστό, τον Χιτώνα της Ζωής, τον Χιτώνα της αφθαρσίας.
Σήμερα αυτή που δεν είχε καμία σχέση με τα γήινα πάθη και έγινε η πλατυτέρα των ουρανών, για να χωρέσει τον «αχώρητον παντί», πώς να γυρίσει πίσω στο χώμα της γης;
Πώς ένας ζωντανός και απέραντος Ουρανός να χωρέσει σε μία μικρή και στενάχωρη γη;
Πώς αυτή που γέννησε την Ζωή πρέπει να γευτεί το θάνατο;
Βέβαια γράφει με νόημα στην προς Εβραίους Επιστολή του (9,27) ο Απ.Παύλος «ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν» κάτι που και ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός της Παρθένου, πού είναι η Ζωή, δεν αρνήθηκε να το υποστεί για να εκπληρώσει έτσι το χρέος του Αδάμ. Για να νεκρωθεί και ο θάνατος δια της Ζωής, καθώς χαρακτηριστικά λέγει ο Αγ.Γρηγόριος ο Θεολόγος “Τό γάρ ἀπρόσληπτον, καί ἀθεράπευτον. Ὅ δέ ἥνωται τῷ Θεῷ τοῦτο καί σώζεται ” (Ρ. G. 37, 181)
Εμπρός λοιπόν κι εμείς, που σέρνουμε πάνω μας τη φθορά και το θάνατο. Εμείς που από μόνοι μας δεν έχουμε καμία ελπίδα λύτρωσης και σωτηρίας, «ἐλᾶτε, ὅλοι, λέγει ο Αγ.Ιω.Δαμασκηνός, μὲ τὸν πόθο τῆς καρδιᾶς ἄς κατεβοῦμε μαζί της στον τάφο» (ΕΠΕ τ.9,331) και εκεί μαζί με τον Ιησού Χριστό όλοι μαζί να ζυμωθούμε με τη Ζωή.
Πως όμως να ζυμωθεί κανείς με τη Ζωή όταν είναι χαλασμένο και μουχλιασμένο από την αμαρτία φύραμα; «´Ἐκκαθάρατε οὖν, λέγει ο απ.Παύλος, τὴν παλαιὰν ζύμην», για να γίνεται καινούργιο, φρέσκο και ανακαινισμένο φύραμα (Α Κορ.5,7).
«Μὴ ἀμέλει τοῦ ἐν σοὶ χαρίσματος» συμβουλεύει ο απ.Παύλος τον απ.Τιμόθεο (Α΄Τιμ.4,14). Ας μην είμαστε, λοιπόν, αμελείς και δεν καλλιεργούμε το μεγάλο χάρισμα που μας έδωσε ο Κύριος, να είμαστε «κατ’ εικόνα Θεού» με στόχο να φθάσουμε και στο «καθ’ ομοίωσιν».
Ο Γεωργός έσπειρε σπόρο εκλεκτό και ας μη παράγουμε χαλασμένο φύραμα.
Φύτεψα λέγει, ο Θεός, στον πρ.Ησαΐα (5,2) «ἄμπελον Σωρὴχ», δηλαδή φύτεψα, λέγει, αμπέλι εκλεκτής ποικιλίας, τώρα εσύ πως κατάντησες «ἄμπελος Σοδόμων και κληματίς Γομόρρας»; (Δευτ.32,32).
Αγαπητοί μου, είμαστε ό,τι πιο εκλεκτό υπάρχει στον κόσμο. Ας μη χάσουμε την ευκαιρία. Μαζί με την Υπ.Θεοτόκο, ας κατέβουμε στον τάφο της αρετής κι εκεί να ζυμωθούμε με τη Ζωή για να γίνει και η μετάστασή μας προς τη Ζωή, διότι λέγει «ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν» (Ιω.5,24).
Αν λοιπόν, δεν μιμηθούμε την Υπ.Θεοτόκο και δεν κατεβούμε μαζί της στον τάφο της ταπείνωσης, της πίστεως και της υπακοής και δεν ζυμωθούμε με τη Ζωή, τότε, όταν ο Κύριος θα έλθει για να μας αναστήσει αν δεν έχουμε μέσα μας την Ζωή, που είναι ο Ιησούς Χριστός, πως θα μας αναστήσει, αφού λέγει «ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ»; (Ιω.6,54).
Εμείς, λοιπόν, κατακτούμε τη Ζωη και ο Χριστός έρχεται να μας αναστήσει μαζί με την Υπ.Θεοτόκο και όλους τους αγίους στην Αιώνια Βασιλεία Του. Αμήν.