Το ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιερωνύμου

ΜΗΝΥΜΑ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟ

Πρός
Τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν
Εὐσεβῆ Λαό τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Ἀγαπητοί μου,

          Ἡμέρα χαρᾶς, ἡμέρα πανηγύρεως, ἡμέρα θριάμβου ἡ ση­μερινή. Τό «Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ», ἡ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, ἡ δόξα τῶν ἀνθρώπων προβάλλει πάλι γεμάτη μηνύματα, γεμά­τη συναισθήματα, γεμάτη Χάρη.

          Τί παράδοξο ἀλήθεια! Ἡ Κυρία Θεοτόκος ἐξέρχεται τοῦ κό­σμου αὐτοῦ, πεθαίνει, καταθέτει τό κοινό χρέος τῶν ἀνθρώπων κι ἐμεῖς πανηγυρίζουμε! Ἡ Εἰκόνα Της ἀποτυπώνει Ἐξόδιο Ἀκο­λουθία, Κηδεία μεγαλοπρεπῆ καί συνάμα σεμνή καί εἰρηνική, κι ἐμεῖς χαιρόμαστε! Τί ἀντίφαση εἶναι αὐτή; Πῶς δικαιολογεῖται ἐκκλησιαστικά; Γιατί γιορτάζουμε τό θάνατο;

          Τῆς τό λέμε τῆς Μεγαλόχαρης: «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι ἐν σοί Παρθένε Ἄχραντε»! Ἔχουν ξεπεραστεῖ, δέν ἰσχύουν στό πρόσωπό Σου, ἔχουν νικηθεῖ οἱ φυσικοί ὅροι Πανάσπιλε Παρθέ­νε. Ἔχουμε ὄχι ἀνατροπή, ἀλλά ὑπέρβαση τῆς φυσικῆς τάξεως, ἀκριβῶς ἐπειδή ἡ Παναγία μας, ἔχοντας κατακτήσει τό μέγιστο τῆς Ἁγιότητας, τό μεγαλύτερο δυνατό πού θά μποροῦσε ποτέ νά ἀποκτήσει ἄνθρωπος, κινεῖται μέ ὅρους Θεώσεως καί ὁ Ἅγιος Θεός τήν ἀντιμετωπίζει μέ ὅρους τῆς μέγιστης δυνατῆς Δόξας πού ἀπένειμε ποτέ σέ ἄνθρωπο!

          Δέν πανηγυρίζουμε τήν ἡμέρα τῆς Κοιμήσεώς της, ὅπως κάνουμε μέ τούς λοιπούς Ἁγίους, ἐπειδή πλέον διασφαλίστηκε καί παγιώθηκε στήν Ἁγιότητα. Οὔτε πάλι τήν τιμοῦμε ἐπειδή ἔ­χουμε ἕναν προστάτη στόν οὐρανό, τόν ἄνθρωπο μέ τή μεγαλύ­τερη δυνατή παρρησία. Αὐτά ὅλα εἶναι οὐσιαστικά, συνάμα ὅ­μως δευτερεύοντα.

Πανηγυρίζουμε, χαιρόμαστε, γιορτάζουμε γιατί τά ὅσα γί­νονται μέ τήν Ἑορτή τῆς Κοιμήσεως καί τῆς εἰς οὐρανούς Μετα­στάσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἀποδεικνύουν τήν πρόνοια τοῦ Ἁγίου Θεοῦ γιά τό ἀνθρώπινο γένος. Ὑπογραμμίζουν τό γε­γονός ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ἕνας νικημένος ἐχθρός πού προσωρι­νά μόνον μπορεῖ νά ἔχει ἀποτελέσματα ἐπάνω μας, καθώς προ­ορισμός μας εἶναι ἡ Κοινή Ἀνάσταση. Τονίζουν τήν πραγματικό­τητα τῆς αἰώνιας ζωῆς μέσα στήν ἀτελεύτητη χαρά τοῦ Παρα­δείσου. Ἀναδεικνύουν τό ὅτι ἕνας ἄνθρωπος, συνεργαζόμενος μέ τόν Ἅγιο Θεό, μπορεῖ νά γίνει Θεάνθρωπος κατά Χάρη. Νά πραγματοποιήσει αὐτό γιά τό ὁποῖο πλάστηκε, νά εἶ­ναι δηλαδή ἀθάνατος, ἔνδοξος, εὐτυχής στήν ἀτέρμονη αἰωνιότητα τοῦ Ἄ­πειρου Θεοῦ!

Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας, στό σπουδαιότερο τροπάριο τῆς ἡμέρας, τό Ἀπολυτίκιο τῆς Ἑορτῆς ψάλλει: «μετέστης πρός τήν ζωήν Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς καί ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη ἐκ θανάτου τάς ψυχάς ἡμῶν». Δηλαδή, Πανα­γία μου πεθαίνοντας μετακινήθηκες πρός τή ζωή, ἐπειδή ὑπάρ­χεις ἡ μητέρα τῆς ζωῆς καί ἐπειδή μπορεῖς καί λυτρώνεις μέ τίς παρακλήσεις σου πρός τόν Ἅγιο Θεό τίς ψυχές μας ἀπό τόν πνευματικό θάνατο.

Αὐτῆς Ἁγίαις Πρεσβείαις Χριστέ ὁ Θεός, σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν. Ἀμήν.

Μέ πατρικές εὐχές.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

†Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου Ἱερώνυμος