¨ΧΑΙΡΕΙ ΕΧΟΥΣΑ Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ
ΣΕ ΑΚΟΙΜΗΤΟΝ ΦΡΟΥΡΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΗΝ…¨
Όλοι οι απανταχού της Οικουμένης Λαρισαίοι σήμερα, έχουν στραμμένο το μυαλό τους στο ναό του πολιούχου και προστάτου της Λαρίσης, του Αγίου Αχιλλίου του Μυροβλύτου και Θαυματουργού. Ημέρα χαρμόσυνος για την Θεσσαλική πρωτεύουσα, ημέρα που όλοι οι πιστοί προσέρχονται ευλαβικά στον Άγιο τους για να ανάψουν ένα κεράκι και να καταθέσουν τα αιτήματα τους, ελπίζοντας στη βοήθεια του Αγίου μας, ο οποίος δεν εγκατέλειψε ποτέ αυτό τον ευλογημένο λαό.
Η πανηγυρική Θεία Λειτουργία τελέστηκε με την αρμόζουσα μεγαλοπρέπεια προεξάρχοντος του Σεβ. Μητροπολίτου Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ. Εφραίμ, όστις κήρυξε και τον θείο λόγο. Συλλειτούργησαν μαζί του οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος, Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ. Ιωάννης, Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ. Τιμόθεος, Τρίκκης και Σταγών κ. Χρυσόστομος, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Στρατονικείας κ. Στέφανος και ο οικείος Ποιμενάρχης κ. Ιγνάτιος.
Παρόντες όλοι οι πολιτικοί και στρατιωτικοί Άρχοντες της Πόλεως και του Νομού, τίμησαν με την παρουσία τους την Εύηχο Σάλπιγγα της Εκκλησίας και συμπροσευχήθηκαν ενώπιον των Ιερών Λειψάνων του Αγίου μαζί με πλήθη Λαρισαίων και μη πιστών.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ύδρας στον ιδιαίτερα πανηγυρικό και εποικοδομητικό του λόγο ευχαρίστησε, αρχικά, τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιο για την τιμητική πρόσκληση να συμμετάσχει στον εορτασμό της Λάρισας για τον προστάτη και πολιούχο της, Άγιο Αχίλλιο.
Στο κήρυγμά του προς τον Λαρισαϊκό λαό, υπενθύμισε πως ο πασχάλιος χαιρετισμός «Χριστός Ανέστη» δεν είναι ένας απλός χαιρετισμός που εκφράζει συνήθειες και παραδόσεις της ελληνικής ζωής αλλά αποτελεί έκφραση πίστης. Είναι βάση της πίστης. «Αν η Ανάσταση», σημείωσε χαρακτηριστικά, «δεν είναι πραγματικό γεγονός, τότε το Ευαγγέλιο είναι παραμύθι».
Συνεχίζοντας το κήρυγμα του ο Σεβασμιώτατος είπε πως, αντίθετα με την Ανάσταση ο μέλλων αιώνας ήρθε κοντά στον νυν αιώνα. «Ἰδοὺ τὰ πάντα καινὰ ποιῶ», θα διακηρύξει ο Θεός. Και πράγματι μέσα στην Ανάσταση τα πάντα φαντάζουν διαφορετικά, τα πάντα είναι συναρπαστικά. Κάτω από το Φως της Αναστάσης βρίσκει νόημα η ζωή μας. Αν δεν υπάρχει Ανάσταση, τότε ο άνθρωπος καταλήγει σκουπίδια την ώρα του θανάτου του, αφού το σώμα του θα ταφεί και τελικά θα αποσυντεθεί. Η Ανάσταση είναι το πιο σταθερό θεμέλιο της ελπίδας και της χαράς. Γι’ αυτό και η Ορθόδοξη λατρευτική – λειτουργική ζωή είναι έκρηξη χαράς. Έκρηξη παγκόσμιας χαράς. Όλα πλέον ξεχειλίζουν από τη βεβαίότητα της ζωής. Ο χρόνος που κατευθυνόταν προς τον θάνατο γίνεται ο χρόνος προς την αιωνιότητα. Ο Χριστός αναστήθηκε με καινούριο σώμα, σώμα φυσικό με σάρκα και οστά, του οποίου όμως η υλικότητα έχει απαλλαγεί από τη δύναμη του Πνεύματος. Με την Ανάσταση εκπληρώνεται η ευχαριστιακή οντότητα του ανθρώπου. «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν σοι προσφέρομεν», αναφωνεί ο ιερέας κατά τη Θεία Λειτουργία. Εκείνη τη στιγμή ο άνθρωπος γίνετα όν ευχαριστηριακό, πέρα από όν κοινωνικό και πολιτικό που είναι. Προσφέρει, ευχαριστεί τον Θεό. Πραγματένει το πρωταρχικό του έργο, να μεταμορφώνει δηλαδή τον κόσμο σε ευχαριστηριακή προσφορά.
Τελειώνοντας το κήρυγμα ο Σεβασμιώτατος, τόνισε πως, σ’ αυτό το Φως της Αναστάσεως έζησε και ο Άγιος Αχίλλιος. Απέδειξε με την όλη βιοτή πως ο Χριστός βρίσκεται ενιαίως και αδιαιρέτως στον άνθρωπο, ψυχή τε και σώματι. Ενώνεται ο Θεός με την ψυχή και το σώμα του ανθρώπου και αποκτά νέο νόημα η ύπαρξη του. Γι’ αυτό τα σώματα των Αγίων, όπως το λείψανο του Αγίου Αχιλλίου γίνονται νέα, τιμιώτερα, διαφορετικα.
