Παιδικές Ανησυχίες

Αρχική Σελίδα ΑρθρογραφίαΠαιδικές Ανησυχίες Παιδικές Ανησυχίες

ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΚΑΡΑΜΠΙΝΗ
Παιδικές Ανησυχίες

Περασμένες 11. Ακουμπούσα στο θρανίο μου παρακολουθώντας τον καθηγητή μου να μας
πληροφορεί για την Βουλή των Εφήβων. Με έβαλε σε σκέψεις. Αγχώθηκα. Μέχρι το βράδυ σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να γράψω. Το ένα μετά το άλλο τα θέματα γύριζαν στο μυαλό μου με πολλές εκδοχές που θα μπορούσα να τα διατυπώσω. Δεν ήξερα τι να κάνω… Δεν μπορούσα να ησυχάσω!
Προσπαθούσα συνέχεια να βρω έναν τίτλο ο οποίος θα στέγαζε τις σκέψεις μου γύρω από αυτόν.
Βράδυ. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου σκεφτόμουν πάλι το ίδιο θέμα. Είχαν περάσει δύο μέρες
από τότε που μας ενημέρωσαν και δε μπορούσα να ησυχάσω! Σηκώθηκα. Κοίταξα γύρω μου
σκέφτηκα. Πουφφφ… Ξεφύσηξα! Γιατί να μην γράψω αυτά που νοιώθω; Γιατί να μη γράψω αυτά που μέσα μου μ’ ανησυχούν; Αυτό δεν πρέπει να πω; Ποια γλώσσα σ’ αυτόν τον κόσμο έχει βγάλει μια λέξη που να μπορεί να σταθεί ως τίτλος στις παιδικές ανησυχίες μας… ; Καμία… Και έτσι λοιπόν ξεκίνησα να γράφω δίχως να σκέφτομαι κάποιον τίτλο που θα κινηθώ. Ξεκίνησα να γράφω αυτά που με ανησυχούσαν. Αυτά που έβλεπα γύρω μου και με άγχωναν… Κανείς τίτλος δεν στεκόταν ικανός να μπει πάνω από τις δικές μου σκέψεις. Και έτσι λοιπόν… Ξεκίνησα!

Πολλά ερωτηματικά μας γεμίζουν όταν βλέπουμε κάτι άσχημο να περνάει από δίπλα μας. Είτε
είναι κάποιος άνθρωπος είτε είναι κάποιο συμβάν. Πολλές φορές αυτά που νιώθουμε δεν μπορούμε να τα πούμε με λέξεις ούτε να τα ζωγραφίσουμε με χρώματα. Νιώθουμε οργή, μίσος, λύπη, εγωισμό, πείσμα.. Συναισθήματα που δε θα έπρεπε να υπάρχουν στον κόσμο αυτόν. Πόσο μάλλον σε εμάς που είμαστε έλληνες. Έλληνες… Αχ Αρχαία Ελλάδα. Ελλάδα! Έχουμε μια από τις καλύτερεςχώρες ,από άποψη γεωγραφικής θέσης, έχουμε τα μεγαλύτερα ονόματα αρχαίων σπουδαίων ανθρώπων, έχουμε μια τεράστια ιστορία να μας συνοδεύει στο κατώφλι κάθε νέας μας χιλιετίας. Έχουμε μια υπέροχη κουλτούρα που μας κάνει γνωστούς παγκοσμίως. Λαός χαρούμενος, λαός της διασκέδασης, λαός της φιλοξενίας, λαός κάθε τι καλού. Κληρονομιές… Παλιών μεγάλων χρόνων. Κάποτε κάπου είχα διαβάσει πως “Το Υπέρ και το Κατά είναι Ύβρις”. Και όντως έτσι έχει αποδειχτεί παρά πολλές φορές… Βάσει αυτής της σκέψης και λογικής και κοιτάζοντας εμάς του Έλληνες έψαχνα να βρω αυτό το κατά το οποίο θα μείωνε την ΥΠΕΡ-χαρά μας, ώστε να ισορροπήσουμε και εμείς ως άνθρωποι, λαός, κουλτούρα, ψυχές… Δεν μπορούσα να καταλάβω πως μπορούσε ο καθένας να περνάει καλά κάνοντας φυσικά αυτό που θέλει και χωρίς να τον αφορά ο διπλανός του, πως μπορούσε να σπάει αυτά τα μεγάλα αρχαία λόγια που διάβασα σε κάποιο βιβλίο. Έπειτα διαπίστωσα πως πίσω από έναν καθρέφτη δεν υπάρχει πάντα ξύλο. Είδα στον κόσμο γύρω μου να υπάρχει μια απληστία, να υπάρχει μια αδικία, και μια αδιαφορία και από τις δύο πλευρές. Τότε συνειδητοποίησα πως τα πάντα κινούνται κάτω από αυτά τα αρχαία λόγια, και από αρχαίους χρόνους θυμόμαστε πως αυτή η ύβρις πληρώνεται ακριβά. Έτσι και εμείς, δεν μπορέσαμε να σταθούμε μακριά από αυτό το χρέος. Και καταφέραμε να βάζουμε το χέρι στην καρδιά καθημερινά πληρώνοντας αυτήν την ύβρι. Πληρώνοντας αμαρτίες μας, και διάφορα λάθη μας. Έβλεπα γύρω μου καθημερινά τα πράγματα μέσα στα σχολεία, έβλεπα τους γονείς μου στην δουλειά τους, τον 23χρονο αδερφό μου κρατώντας το πτυχίο στα χέρια του συμμέτοχο στην ανεργία που πλήττει την χώρα μας. Δεν ήρθα να μελαγχολήσω κανέναν. Δεν ήρθα να σας κουράσω αλλά ούτε και να σας στεναχωρήσω. Ήρθα για να κρεμάσω τις μετέωρες αναμνήσεις μου και ‘γω από αυτό το τσιγκελάκι που προεξέχει στον τοίχο της ζωής μας.. Σαν ένα φορεμένο παλτό που δεν το χρειάζεσαι πια είτε γιατί ήρθαν ζέστες, είτε γιατί ο χειμώνας έγινε πιο βαρύς απ’ ότι αντέχει το παλιό παλτό μου. Προσπάθησα να αγαπήσω όλα αυτά που έβλεπα αλλά δυστυχώς βρέθηκα να αναρωτιέμαι γιατί να υπάρχει αυτή η ανευθυνότητα η αδικία αυτός ο πόθος να κλέψεις το “παιχνίδι” του διπλανού σου, αναρωτιόμουν πως μπορούσε ο καθένας να ζει μόνο για αυτόν και πως μπορούσε ο καθένας να νοιάζεται μόνο για την προσωπική του επιβίωση. Ερωτήματα τα οποία κανείς καθηγητής, γονιός, φίλος ή αδερφός δεν μπόρεσε να απαντήσει σε ένα παιδί 17 χρονών που αναρωτήθηκε για όλα αυτά γύρω μας… Ντροπιασμένοι σκύψανε τα πρόσωπά τους και απλά γύρισαν την πλάτη φεύγοντας.
Βλέπουμε έναν καθημερινό πόλεμο των νέων παιδιών ενάντια στον “οικοδεσπότη” των ναρκωτικών. Τον Θάνατο αυτοπροσώπως. Είδαμε τόσους νέους να λυγίζουν και να υποκύπτουν σε μια άλλη σκουρόχρωμη ζωή στην οποία γίναν συμμέτοχοι, είτε επειδή αυτοί δεν στάθηκαν ικανοί να μείνουν μακριά από αυτά, είτε γιατί οι κοινωνία μας δεν στάθηκε και αυτή με την σειρά της στο ύψος της. Γνωστοί μας, φίλοι μας, αδέρφια μας, νικημένα από το φοβερό πόλεμο που έφερνε ως αποτέλεσμα τα μεγάλα τους ταξίδια μακριά μας. Νέοι που τόσες χιλιάδες πράγματα θα άλλαζαν στον κόσμο αυτό αν κάποιος δεν τους πάσαρε αυτόν τον εύκολο θάνατο. Μεγάλο μέρος ευθύνης πέφτει για όλα αυτά πάνω τους, γιατί δέχτηκαν να παίρνουν τις διάφορες ουσίες ξέροντας την άσχημη κατάληξη. Εκεί κανείς μας δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Όπως έλεγα πάντα “Οι επιλογές είναι δικές μας, όπως και το αντίτιμο τους”. Πολλοί από αυτούς δεν πρόφτασαν να ζήσουν από αυτήν την ζωή ούτε τα χρόνια που ένας άνθρωπος “σπαταλάει” για τον ύπνο του σε μία ζωή με φυσιολογικό θάνατο (περίπου 30 χρόνια.) Τα παιδιά αυτά σίγουρα δε μπήκαν στην αναζήτηση του θανάτου μόνα τους… Σίγουρα δεν τον πήρανε αγκαλιά δίχως κάποιος να τους … συστήσει! Μπαίνοντας λοιπόν αυτοί σε έναν “εύκολο” δρόμο που κάποιοι τους δείξανε, μας έβαλαν και μας σε έναν άλλο δρόμο,που έλεγε να αντιμετωπίσουμε όλον τον κόσμο δίχως τη δική τους βοήθεια. Αραγε για αυτά τα παιδιά ποιός θα σηκώσει το βάρος της ευθύνης; Αραγε για αυτά τα παιδιά ποιός να μπορεί να δικαιολογηθεί; Όλοι φταίμε… Ναι ναι, όλοι μας! Εμείς,η κοινωνία που τα περιβάλλει. Φταίει το κράτος. Θα μπορούσαν να χτιστούν πολύ περισσότερα κέντρα αποτοξίνωσης και να ενημερώνουν τους νέους καθημερινά,ώστε να είναι δίπλα τους κάθε στιγμή αποτρέποντας μια θανατηφόρα κατάληξη τους. Μεγάλο μέρος ευθύνης φέρνει επίσης και στο θέμα των εμπόρων. Τους αφήνουν να κυκλοφορούν έξω δίνοντας τους την ευκαιρία να γλιτώσουν την φυλακή στην οποία καταδικάστηκαν καταβάλλοντας ένα χρηματικό αντίτιμο. Με αυτόν τον τρόπο το κράτος φέρεται σαν να βάζει καρτελάκια στο κούτελό μας με την χρηματική αξία της ζωής του καθένα μας. Φταίμε και εμείς οι νέοι που δεν αντιστεκόμαστε σε κάτι τόσο άσχημο ξέροντας από πριν που θα μας οδηγήσει. Φταίμε και εμείς που προτιμάμε να γεμίζουμε τις μέρες στεναχώριας μας με αυτές τις ουσίες ενώ έχουμε μπροστά μας χιλιάδες επιλογές για να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία που θα βρούμε. Προτιμάμε να υποκύπτουμε και να ξεφεύγουμε με διάφορα όνειρα ενώ ξέρουμε τον προορισμό τους.. Γι’αυτό ας ζητήσουμε ευθύνες και από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Πως περιμένουμε να μας βοηθήσει η κοινωνία όταν εμείς σηκώνουμε τα χέρια ψηλά; Όπως είπα και πριν… Όλοι Φταίμε…
Ξημέρωνε η άλλη μέρα και μας έβρισκε να συνεχίζουμε κανονικά τον αγώνα που κάθε πρωί ο καθένας μας χάραζε. Αλλοι έτρεχαν στις δουλειές τους βιαστικά να μην αργήσουν, άλλοι έβγαιναν στην αναζήτηση δουλειάς και άλλοι γέμιζαν από νωρίς τις εκατοντάδες καφετέριες που βλέπουμε καθημερινά να ανοίγουν γύρω μας. Ανεργία σου λέει μετά. Από την μια έχεις την κοινωνία που απαιτεί μια πλήρη μόρφωση αλλά δεν στην προσφέρει και από την άλλη έχεις έναν νέο που έχει δημιουργήσει στο μυαλό του μία “λίστα” από τις δουλειές που θα ήθελε να κάνει. Δουλειές εύκολου χρήματος. Μας αρέσει το εύκολο χρήμα και όλοι αυτό κυνηγάμε. Θέσεις για εύκολο χρήμα δεν υπάρχουν για όλους και έτσι οι άλλοι καταφεύγουν σε μια καφετέρια πίνοντας καφέ, παίζοντας τάβλι και δηλώνοντας άνεργοι. Πλέον δεν παραδεχόμαστε να γίνουμε ούτε γεωργοί, ούτε υδραυλικοί, ούτε ηλεκτρολόγοι, ούτε διάφορες χειρωνακτικές εργασίες οι οποίες απαιτούν ιδρώτα. Βλέπεις αυτές οι δουλειές δεν συμπεριλαμβάνονται στην νοητική λίστα δουλειών μας… Όλοι περιμένουμε ένα γραφειάκι με τον καφέ δίπλα και τα λεφτά να μας τα δίνουν με το τσουβάλι. Δε λέω κάπου εδώ φταίει και η κυβέρνηση η οποία αφήνει διάφορα μεγάλα εργοστάσια να κλείνουν και δεν τα χρηματοδοτεί ώστε να γίνουν βιώσημα. Ναι φταίνε και αυτοί “εκεί πάνω” που δεν κάνουν διευκολύνσεις σε διάφορες εταιρίες ώστε να ανοίξουν βιοτεχνίες και εργοστάσια,τα οποία θα πρόσφεραν χιλιάδες θέσεις για δουλειά. Πάνω κάτω και οι δυο πλευρές έχουν ένα βάρος ευθύνης αλλά ο καθένας μας ξέρει να κρίνει μόνο το βάρος του άλλου. Όταν ο νέος δεν εργάζεται σε χειρονακτικές εργασίες και περιμένει ουρανοκατέβατα λεφτά,πως απαιτούμε να εξαλείψει το κράτος την ανεργία; Μία καλή αρχή θα ήταν η οικονομική ανόρθωση της χώρας, ώστε να μπορεί να χρηματοδοτεί και τα διάφορα προγράμματα που λειτουργούν μέσα από διάφορους οργανισμούς και επίσης να βοηθά μεγάλες εταιρίες σε κάποιες οικονομικές δυσκολίες της,ώστε να μην κλείνουν και χιλιάδες άνθρωποι να μένουν άνεργοι. Βλέπουμε πλέον χιλιάδες Αλβανούς να έρχονται στην χώρα μας και να κάνουν τις εργασίες που εμείς δεν καταδεχόμαστε να κάνουμε και να ανταμείβονται από τους εργοδότες τους με πολύ καλά χρήματα τα οποία ακόμα περιμένουμε να πέσουν μέσα σε κανένα μπαράκι που συχνάζουμε καθημερινά… Καλώς η κακώς λοιπόν για άλλη μια φόρα καλά τα λέγανε οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, ” Τα αγαθά κόποις κτώνται” και σε ελεύθερη μετάφραση : Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή! Αν δεν κυνηγήσουμε τις δουλειές δεν πρόκειται να ρθουν να μας πάρουν από το χέρι. Και επειδή το ένα χέρι νίβει τ’άλλο και τα δυο μαζί το πρόσωπο ας βγάλουμε από το μυαλό μας τις διάφορες επιλεκτικές λίστες που έχουμε σφηνώσει καλά , ας βάλει και το κράτος ένα χεράκι να αρχίσουμε να δουλεύουμε αυτόν τον τόπο που στο κάτω κάτω της γραφής… μας ανήκει!
Καλώς η κακώς είναι και κάποιες φόρες που συμβαίνει κάτι και δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε. Στιγμές που μιλάνε για δυστυχήματα στιγμές που μιλάν για θανατηφόρες αρρώστιες , στιγμές που μιλάνε για … πόλεμο! Σε έναν πόλεμο δε μπορούμε να κουβαλήσουμε καμία ευθύνη αλλά ούτε και να σταματήσουμε κάτι τέτοιο. Εκεί μιλούν μονάχα οι “αρχηγοί” των κρατών οι οποίοι έχουν και την πλήρης ευθύνη. Εμείς μπορούμε μοναχά να προσευχόμαστε να τελειώσει γρήγορα ώστε να θρηνήσουμε λιγότερα θύματα… Αχ χιλιάδες παιδιά θάβονται για τα συμφέροντα διάφορων χωρών και μεγάλο εταιριών. Αφανίζουν χωριά, πόλεις, κράτοι ολόκληρα για να κερδίσουν με διάφορους σατανικούς τρόπους περισσότερα χρήματα για την τσέπη τους. Εκεί κανείς δεν λέει σταματήστε… Εκεί κανείς δεν λέει μα τι κάνουμε εδώ. Εκεί όλοι κοιτούν να κερδίσουν και αυτοί κάτι εφόσον το κακό άρχισε. Τελικά με μια χαζή δικαιολογία εφόσον τελειώσουν το ξεπέτσιασμα μιας χώρας τελειώνουν και τον πόλεμο αφήνοντας πίσω θύματα χιλιάδες τα οποία δεν αναφέρουν ποτέ πουθενά.
Είδαμε έναν πόλεμο πριν ένα χρονικό διάστημα να διαδραματίζεται ανάμεσα σε
τόσες χιλιάδες παιδιά και άμαχους ανθρώπους. Είδαμε αυτά τα παιδιά να πέφτουν νεκρά από τις διάφορες βόμβες που ως συνήθως χάνανε το στόχο τους. Ανάθεμα την τεχνολογία. Ανάθεμα…
Και όλα αυτά; Για πετρέλαιο.. Βούιξε ο τόπος. Ξεσηκώθηκαν όλοι! Διαμαρτυρίες καθημερινές. Προσπαθούσαμε να το σταματήσουμε όλοι μας με κάθε μέσο αλλά από οτι φάνηκε οι “μεγάλοι” πήραν ότι είχαν από την αρχή προγραμματίσει να κάνουν δικό τους. Για τα λεφτά..
Για αυτά τα λεφτά πολλές φορές φθάνουμε στο σημείο να κλάψουμε για διάφορες αναποδιές που έρχονται για να μην τις χαρακτηρίσω ως προγραμματισμένα δυστυχήματα. Θυμάμαι ένα πρόσφατο γεγονός που μας συγκλόνισε όλους με παιδιά που χάσανε την ζωή τους για την ανευθυνότητα και την κερδοσκοπία μερικών μερικών. Ακόμα και εδώ δεν φταίει η κυβέρνηση αλλά ούτε και η εταιρία που κατείχε το φορτηγό. Ευθύνη έχουν και οι δυο τους, και μάλιστα πολύ μεγάλη. Από την μια το κράτος που αρκετές φορές το έχουμε δει να μην τηρεί νόμους και συντάγματα και αρκετές φορές το έχουμε δει να αδιαφορεί και να θεωρείται συνεργός σε διάφορα τέτοια πολύνεκρα δυστυχήματα. Από την άλλη έχουμε μια εταιρία που μετέφερε εμπορεύματα με τέτοιο τρόπο που κατάφερνε να εξοικοκονομεί χρήματα εις βάρος διάφορων ανύποπτων οδηγών που βρίσκονταν στον δρόμο που διέσχιζαν τα φορτηγά της. Εφόσον όμως το κράτος αφήνει ελεύθερα να περνούν διάφορα τέτοια φορτηγά με επικίνδυνα φορτία έπειτα λίγο πολύ και η κάθε εταιρία καλώς η κακώς μπαίνει στον “πειρασμό” να κυνηγήσει την κερδοσκοπία και την παράνομη μεταφορά επικίνδυνων φορτιών είτε βάζοντας περισσότερο φορτίο είτε έχοντας στους δρόμους φορτηγά σε άσχημη κατάσταση ώστε να κυκλοφορούν σε διάφορα ταξίδια. Για άλλη μια φορά καταφέρνουμε να πληρώνουμε αυτήν την ανευθυνότητα κάποιων οι οποίοι αμέλησαν η απλώς παράβλεψαν τα καθήκοντά τους. Αφού φτάσαμε να θρηνήσουμε 23 άτομα τότε ξύπνησαν κάποιοι και είτε άρχισαν τους ελέγχους είτε άρχισαν τα service και τις επιδιορθώσεις κάθε τι χαλασμένου. Λίγο πολύ την όλη κατάσταση γύρω μας για την οποία δυσανασχετούμε την έχουμε χτίσει εμείς οι ίδιοι με κόπους και θυσίες… πιστέψτε με.

Τώρα είναι καιρός σιγά-σιγά να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες των πράξεων του και να παλέψουμε με ομαδικές ενέργειες να αλλάξουμε αυτά που δεν μας αρέσουν. Αρκετά τα προσπεράσαμε χωρίς καν να τα αντικρίσουμε. Καιρός να βρούμε κάποιες λύσεις και να λύσουμε σημαντικά προβλήματα που καθημερινά ποζάρουν γύρω μας. Ας μην θρηνήσουμε άλλα θύματα, ας μην καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια παίζοντας τάβλι να ρθει ο εργοδότης και ας σταματήσουμε να κερδοσκοπούμε εις βάρος των άλλων χωρίς να υπολογίζουμε τι μπορεί να προκαλέσουμε. Αρκετά δε νομίζετε; “Τούτη αυτή εδώ δική μας ειν’ η γη, γι’αυτήν εδώ έχει ο θεός βάλει υπογραφή!”

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΝΕΟ ΤΑΛΑΝΤΟ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ 1ο ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ

Κατηγορίες

Επιλογές

Newsletters

Εγγραφείτε για τα για ενημερωτικά δελτία μας(newsletters)!

Newsletters Απλό κείμενοHTML Μήνυμα e-mail

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΝΕΟ ΤΑΛΑΝΤΟ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ 1ο ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ

Κατηγορίες

Επιλογές

Newsletters

Τα νέα της Μητρόπολης

Τάλαντο

Επιούσιος

Σύγκριση χαρακτηριστικού