Νεωκόρος Βασιλική Κατσαφλιάκα

Αρχική Σελίδα>Το Τάλαντο >Νεωκόρος Βασιλική Κατσαφλιάκα Νεωκόρος Βασιλική Κατσαφλιάκα

του Σεβασμιωτάτoυ Μητροπολίτου μας κ. Ι γ ν α τ ί ο υ.

Μας αρρώστησε η Βασιλικούλα. Και η αρρώστεια της την έκλεισε μέσα στο σπίτι. Δεν μας έρχεται πια στον ‘Αγιο Αχίλλιο. Και τώρα που μας λείπει καταλάβαμε την αξίας της. Δεν την ξεχνάμε όμως. Δεν την ξεχνάμε γιατί είναι από τους ανθρώπους που αφήνουν ίχνη πίσω τους. Με το πνεύμα της. με την προκοπή της. με την αξία της δεν περνούσε ποτέ απαρατήρητη. Θυμόμαστε τα λόγια της, τις κινήσεις της και λέγοντάς τα την φέρνουμε μπροστά μας. Για πότε ο άνθρωπος γίνεται ανάμνησις!
Κι όμως, είναι εκεί, λίγο πιο κάτω στο σπιτάκι της στο Αλκαζάρ. Δεν είναι όμως στο βασίλειό της, δεν είναι στον ‘Αγιο Αχίλλιο. Εδώ διαφέντευε. “Καλώς την αρχόντισσα” της έλεγα και γελούσε. Χαιρόταν! Όλοι δεν θυμάστε το
γέλιο της; Με το στρογγυλό της πρόσωπο, που όταν γελούσε γινόταν ένα φεγγάρι ολοφώτεινο. Είναι ένας πανέξυπνος και αξιαγάπητος άνθρωπος. Ήταν όπως την έλεγα “αρχόντισσα”. Γιατί την μισή αρχοντιά την είχε απ’ την καθαριότητα και την νοικοκυροσύνη και την άλλη μισή απ’ την γαλαντομία, απ’ την άνεσι στους τρόπους και στις κινήσεις.
‘Ολοι την ξέρετε. Κι όλοι την αγαπάτε. Αυτό το βλέπει κανείς όταν την έβλεπε ανάμεσα στο πλήρωμα της Ενορίας του Αγίου Αχιλλίου, ανάμεσα στο προσωπικό του Μητροπολιτικού μας Ναού, αλλά το βλέπουμε και τώρα που μας λείπει. Κι όλοι ρωτούν: “Τι κάνει η Βασιλικούλα;” “Πού είναι η Βασιλικούλα;” Ήταν κι η Βασιλικούλα ένας ήλιος που έδυσε. Πρόσφερε τριάντα χρόνια τις υπηρεσίες της με ζήλο εξαίρετο. Παρ’ όλη την μειονεξία της, ήταν γερή. ‘Ηταν άξια. Είχε τον τρόπο της ν’ ανεβαίνη στα πιo υψηλά μέρη του Ναού και να καθαρίζη. Είναι μεγάλη χάρι η νοικοκυροσύνη. Κι αυτή την είχε αυτή τη χάρι σ’ όλο της το μεγαλείο. Με χαρά ζούσε τα πανηγύρια, με χαρά και τις διακοπές. Χαιρόταν ιδιαίτερα την επικοινωνία με τις κυρίες του Αγίου Αχιλλίου. Με τις κυρίες που την λατρεύουν και χαιρόταν και χαίρεται με την αγάπη τους.
‘Οταν είχε γενική καθαριότητα έδενε το μαντήλι πίσω και επιδιδόταν με όρεξη σ’ αυτό που επιχειρούσε. Εύρισκε βοηθούς, εφεύρισκε τρόπους, έκανε ό, τι μπορούσες να φαντασθής για να επιτύχει το άριστο. Τώρα “προς εσπέραν εστί και κέκλικενη ημέρα”. ‘Αλλη νεωκόρο διαβάσαμε πριν λίγες ημέρες. Πρόσωπα όμως σαν την Βασιλικούλα δεν ξεχνιούνται. Χαριτολόγος κι ετοιμόλογος άνθρωπος. Υπερέβαλλε καμιά φορά σε επαίνους. Αλλά ποιος θα πη ότι κι αυτό δεν θεράπευε πληγές και πόνους; Ήξερε όμως τόσο καλά το σωστό! Δεν έπεφτε ποτέ έξω. Είχε ρυθμό η ζωή της. Έχει κι ένα τρομερό και πλούσιο λεξιλόγιο που σε τρελλαίνει.
Και μη νομίζετε. Ήταν πάντα ενήμερη. ‘Απλωνε κάτω την “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” κάθε πρωί κι έπεφτε από πάνω της και ενημερωνόταν.
Δεν της ξέφευγε τίποτε. Και πιστεύω και τώρα στο σπίτι θα ενημερώνεται. Γεννημένη νεωκόρος η Βασιλικούλα. Αισθανόταν χρέος της την ευπρέπεια του οίκου του Κυρίου. “Σ’ αρέσουν;” Ρωτούσε για ό,τι καινούργιο έφτιαχνε στο Ναό. Και με λαχτάρα περίμενε να αναγνωρίσης την προσπάθεια, τον αγώνα, το γούστο της.
Δεν έπεφτε όμως και ποτέ έξω. Πάντα ό,τι έφτιαχνε το επετύχαινε. Κι ήταν μανούλα να περιποιηθή ανθρώπους. Οι Αρχιερείς που έρχονται του Αγίου Αχιλλίου, όλοι τη συγχαίρουν. Στον καθένα είχε χωριστή πετσέτα. Μεγάλη, άσπρη, καθαρή, με δαντέλες. Το ίδιο και στα τραπεζάκια που έβαζαν τα άμφιά τους. Τραπεζομάντηλα πολλά, ασπροκεντημένα, κοφτά, με διαφορετικά πανέμορφα σχέδια. “Σ’ αρέσ’ Δεσπότη μ’; Εγώ για σένα τά φτιαξα”, έλεγε στερεότυπα, γιατί ήξερε ότι μ’ ευχαριστούσε. Τώρα να σας πω τη νοσταλγώ! Προχθές στον ‘Αγιο Βησσαρίωνα τη σκεπτόμουν την ώρα της λιτής κι έλεγα μέσα μου: “Πού ναι η Βασιλικούλα να χαλάση τον κόσμο με τον άρτο!”
‘Ερχεται όμως ώρα που δεν είμαστε. Κι άλλοι παίρνουν τη θέσι μας, την οποιαδήποτε θέσι μας. Δεν έχει όμως αυτό μεγάλη σημασία όσον αφορά την πορεία μας προς τη Βασιλεία του Θεού. Όσο είμαστε εδώ χαιρόμαστε τα εδώ και ετοιμαζόμαστε για τα εκεί. Εκεί θα ναι όλα πιο ωραία σίγουρα. Εκεί τα σκολιά θα είναι ευθεία και η Βασιλικούλα εκεί, όπως έλεγε χαρακτηριστικά, “θα βρη το μπόι της”. Εκεί θάναι “τρανή η γλώσσα των μογγιλάλων και αλείται ως έλαφος ο χωλός”, όπως λέει ο Προφήτης. Εμείς ως τότε θα διατηρούμε ζωντανή την ανάμνησι απ’ τον ολοζώντανο αυτό άνθρωπο. Θα την θυμόμαστε με την ποδιά της δουλειάς, στο γραφείο με το τηλέφωνο, στην κουζίνα με τους καφέδες. Χτυπούσε το τηλέφωνο του γραφείου του Ναού και το σήκωνε. ‘Ηξερε τι θα ρωτούσαν. Δεν περίμενε να την ρωτήσουν, αλλά απαντούσε: “Στις επτά, μας ζαλίστε”.
Θα την θυμόμαστε τη Μεγάλη Παρασκευή που έμπαινε κάτω απ’ τον Επιτάφιο για να φτιάξη τα ξύλα, τα στηρίγματα και φάνταζε σαν τον ‘Ατλαντα που σήκωνε τον κόσμο στους ώμους του. Θα τη θυμόμαστε τις ημέρες των Bαίων και του Σταυρού που ετοίμαζε τα βάγια και τα λουλούδια και στόλιζε πανέμορφους τους Δίσκους, θα την θυμόμαστε και θάναι αυτό μια ακόμη αμοιβή που της οφείλουμε για την προσφορά της, μέχρι νάρθη και γι’ αυτήν η ώρα που θα την δεχθή ο Κύριος και θα της πη το “ευ δούλη αγαθή, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου Σου.”

 

 

 

 

Εγγραφείτε για τα για ενημερωτικά δελτία μας(newsletters)!

Newsletters Απλό κείμενοHTML Μήνυμα e-mail  

Προβολή όλων

 

Διαβάστε το τελευταίο τεύχος του περιοδικού ΤΑΛΑΝΤΟ

 

Ευαγές Ίδρυμα “Ο Επιούσιος” Συσσίτια απόρων της Ι.Μ. Λαρίσης & Τυρνάβου