Λάρισα, Ἅγιο Πάσχα 2019
ΜΗΝΥΜΑ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ
Πρός
Τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν
Εὐσεβῆ Λαό τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
Ἀγαπητοί μου,
«Μή φοβεῖσθε ὑμεῖς» (Ματθ. κη΄,5), δηλαδή ἐσεῖς πού εἶστε τοῦ Χριστοῦ, μή φοβᾶσθε. Μέ αὐτά τά λόγια καθησύχασε ὀ ἄγγελος τίς γυναῖκες πού πῆγαν τό πρῶτο ξημέρωμα τῆς Κυριακῆς γιά νά ἐπιθεωρήσουν τόν τάφο ὅπου εἶχαν ἐναποθέσει τήν Παρασκευή τό νεκρό σῶμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Ἀντί δέ τοῦ σφραγισμένου τάφου καί τῆς φρουρᾶς, ἀντίκρυσαν ἕναν ἀπαστράπτοντα ἄγγελο νά κάθεται στόν πεσμένο πιά λίθο πού προηγουμένως ἔφραζε τήν ἀνοικτή πλέον εἴσοδο τοῦ ἄδειου μνημείου. Ἀνατροπή ἀπρόσμενη, θεοπρεπής καί σωτήρια!
Κι αὐτό τό «μή φοβεῖσθε ὑμεῖς» πού ἄκουσαν οἱ πιστές στό Χριστό μαθήτριες, εἶναι τό διαχρονικό πρῶτο μήνυμα πού ἀπευθύνεται σέ ὅλους τούς πιστούς Χριστιανούς σέ κάθε ἑορτασμό τοῦ Πάσχα. Ἐσεῖς νά μή φοβᾶσθε! Εἶναι ἡ αἰώνια καί ἀδιαμφισβήτητη διαβεβαίωση τοῦ Θεοῦ στους δικούς Του ἀνθρώπους.
Τί νά μή φοβόμαστε; Καί κυρίως γιατί νά μή φοβόμαστε;
Δέν χρειάζεται νά φοβόμαστε πιά τό θάνατο, γιατί ὑπάρχει τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας! Δέν εἴμαστε οἱ αἰχμάλωτοι καί κατάδικοι σέ θάνατο, ἀλλά οἱ λελυτρωμένοι, οἱ υἱοί τῆς Ἀναστάσεως! Ἀπαντῶντας στό ἐρώτημα γιατί ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, λέει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς σέ μιά σπουδαία ὁμιλία του πού ἐκφώνησε τό Μέγα Σάββατο[1]: «Ἵνα γένηται τῆς ἀναστάσεως καί αἰωνίου ζωῆς ἀρχηγός» καί μάλιστα ὄχι μόνον ἀρχηγός, ἀλλά «ἀρχηγός καί πίστωσις», δηλαδή αὐθεντική βεβαίωση καί τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως. «Λύσας τήν ἀπόγνωσιν» πού μᾶς βασάνιζε καί βασανίζει ἀκόμη ὅσους δέν δέχονται τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ, παίρνει ἀπό πάνω μας τή θνητότητα γιά νά μᾶς μεταδώσει τήν ἀθανασία καί νά καταστήσει ἐμᾶς τούς θνητούς ἀθάνατους καί υἱούς τοῦ Θεοῦ! Γιά νά μᾶς ἀπαλλάξει ἀπό τήν ἀπόγνωση ἦλθε ὁ Χριστός, αὐτό συντελεῖται ἀπόψε, γι’ αὐτό κι ἔχουμε χαρά, τή μεγαλύτερη καί βαθύτερη χαρά στήν Ἐκκλησία!
Ὁ Χριστιανός ἔχει ἐλπίδα! Ὁ θάνατος καταργεῖται καί παύει νά σημαδεύει τά πάντα στή ζωή μας. Καθίσταται πλέον ἕνα γεγονός τῆς ζωῆς, ἴσως τό πιό δύσκολο, ἀλλά πάντως ὄχι ἀξεπέραστο, οὔτε συντριπτικό, οὔτε ἀνεπίστροφο. Δέν ἔχουμε λόγους ἀπελπισίας, ἀλλ’ ἀντίθετα αἰτία χαρᾶς ἀνεκλάλητης, ἀπερίγραπτης, μεθυστικῆς, ὄχι συναισθηματικῆς, βαθειά πνευματικῆς καί κυρίως ὁλοκληρωτικῆς.
Ὅσοι λοιπόν δεχόμαστε τόν Ἀναστημένο Χριστό καί κυρίως Τοῦ ἐμπιστευόμαστε τή ζωή μας, δέν ἐπηρεαζόμαστε, οὔτε ἐμποδιζόμαστε στήν πορεία μας ἀπό τίς προσωπικές δοκιμασίες, τούς ποικιλόμορφους πειρασμούς, τήν πολυεπίπεδη κρίση, τίς ἀσθένειες ἤ τόν ἀνομολόγητο πόνο. Ἔχουμε φρόνημα σταυροαναστάσιμο! Πορευόμαστε μέ γενναιότητα, ἀνδρεία καί τόλμη, γιατί μᾶς πολεμᾶ ἕνας νικημένος ἤδη ἐχθρός, τοῦ ὁποίου οἱ προκλήσεις εἶναι ἀφορμή νά κατακτήσουμε ἀκόμα μεγαλύτερο μερίδιο ἀπό τή δόξα καί τή λαμπρότητα τῆς Ἀναστάσεως!
Λοιπόν, «μή φοβεῖσθε ὑμεῖς»! Προχωρᾶμε πρός τήν ἀτελεύτητη ζωή μέ συνοδοιπόρο μας τόν Ἀναστημένο Ἰησοῦ, τόν Κύριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, τήν αἰτία καί τήν πηγή τῆς ἀνδρείας, τῆς χαρᾶς, τῆς βεβαιότητας καί τῆς δικῆς μας νίκης.
Μέ ἀναστάσιμους ἀσπασμούς.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
†Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου Ἱερώνυμος
[1] «Περί τῆς κατά σάρκα τοῦ Κυρίου ἡμῶν οἰκονομίας», Γρηγορίου Παλαμᾶ ἔργα, Ὁμιλία ΙΣΤ΄.